Osmanlı'daki devlet anlayışı, Eski Türk gelenekleri ve İslam hukukundan (Örfi ve Şer'i hukuk) oluşur.
Ancak, İslamiyet öncesi Türk Devletlerinde kut anlayışı mevcuttu. Bu anlayışa göre devleti yönetme yetkisinin tanrı tarafından verildiğine inanılırdı. Ancak Osmanlı Devleti bu anlayışı kendisinde uygulamamıştır. Çünkü eski Türk devletlerinde bu durum taht kavgalarına dolayısıyla devletin merkezi otoritesinin zayıflamasına sebep olup devletin kısa süre şeklinde yıkılmasına sebep olmuştur.
Osmanlı Devletinde padişah evlatlarına "Şehzade" adı verilirdi. Ayrıca şehzadeler sancaklara gönderilerek eğitilirdi, şehzadeleri eğiten bilgi veren kişilere de "lala" adı verilir.
"Ülke hanedanın ortak malıdır" anlayışı I. Murat döneminde "Ülke padişah ve oğullarının ortak malıdır". olarak değiştirilmiştir. Böylece merkezi otorite güçlendirilmek istenmiş ve taht kavgaları azaltılmıştır.
