Tarihin çalara ayrılmasında müracaat edilen mevcut üçlü sistem, tarih ilminin en önemli
paradigmalarından veya ön kabullerden biri olmutur. Gerek akademik ve gerekse amatör tarih çevreleri bu ön
kabullerinden hareket ederek tarihî süreci Eskiça, Ortaça ve Yeniça eklinde dönemlere ayırmaktadırlar.
Tarih alanındaki meslekî ihtisaslama ve ilgili çalımalar da yine buna göre yapılmaktadır.
Neredeyse insanlık tarihinin ortak bir paydası hâline gelen bu üçlü sistem, uzun bir zaman diliminde
olumutur. Katolik Kilisesi babası Aurelius Augustinus (354-430) Kitâb-ı Mukaddes’i esas alarak tarihî süreci
ilk defa taksim etmitir. Ardından gelen dier Hıristiyan din adamları bu gelenei devam ettirmiler ve Hz.
sa’yı merkeze yerletirerek Hz. sa öncesi ve sonrası olarak bunu olgunlatırmılardır. Bu gelenek ve mirastan
hareket eden, Alman teologu ve tarihçisi Christoph Cellarius(1634-1707) bu sisteme son eklini vererek
bugünkü haline getirmitir.
Üçlü sistemin ortaya çıkmasında etkili olanların tamamına yakını Katolik veya Protestan din
adamıdır. Bunlar sistemin içini doldururken, tamamen Hıristiyanlık dini ve Avrupa corafyasıyla alakalı
olayları tercih etmilerdir. Böylece günümüze kadar gelen “Avrupa Merkezci Tarih” kurgusunun en önemli
ayaklarından biri ortaya çıkmıtır.
“Dinî”, “bölgesel” ve tamamen “keyfî” olan bu tasarım, bata insanlık tarihi olmak üzere Hıristiyan
Batı Avrupalı olmayan milletlerin tarihleriyle hiç örtümemektedir. Aynı ekilde Türk ve slâm Tarihi’ni de
karılayamamaktadır. Bu kalıba sokularak kurgulanmak istenen Türk-slâm Tarihi, bu ekilde sılatırılmakta
ve âdeta fakirletirilmektedir. Bundan dolayı, Türk tarihçileri kendi tarihî süreçlerine uygun yeni bir ça
taksimini gündeme alarak gerekli çalımaları yapmaları elzemdir.
