Biz İnsanlar ve Doğa
Selam doğa,
İşte yine seninleyim,
Seninle dolmuş, seninle taşmışım.
Bak!
Şiirlerimde yine seni anlatıyorum.
Seninle öylesine doluyuz ki,
doğa,
Ya biz senin esirin olmuşuz,
Ya da sen bizden bir parça.
Sen; doğa ve biz şairler,
Öylesine iç içeyiz ki,
Sen bizim ilham kaynağımız olmuş,
Süslemişsin şiirlerimizi.
Gün gelmiş, kucağına koşmuşuz,
Yorgunluğumuzu almışsın.
Dost aramış, seni bulmuşuz,
Bize gerçek dost olmuşsun.
Gün gelmiş,
Mevsimlerine benzetmişiz aşkımızı,
Sevmişiz, sevilmişiz, işte bahar demişiz.
Sevgilimizin dudaklarını kirazına,
Yanaklarını elmana benzetmişiz.
Gün gelip ayrılınca sevgiliden,
Kendimizi kuru bir yaprağa,
Kaderimizi rüzgarına benzetmişiz.
Zaman zaman çaresizliğimize ağlayıp,
Gözyaşlarımızı yağmurunla kıyaslamışız.
Sen doğa, sensin bizi doyuran,
Sensin bize dost olan, sevgili olan,
Sensin şiirlerimize anlam
kazandıran.
Biz şairler!
Seninle öylesine doluyuz ki, doğa,
Ya biz senin esirin olmuşuz,
Ya da sen bizden bir parça.
