Yeni yılda “sen”in sizi bir Kırmızı Kazak’la mutlu etmesini diliyor…
“Hangi dilde olursa olsun en baskın kelime ‘ben’dir.
Bu kelime kendi içinde tüm yaratıcı gücü barındırır.…Zamanının çoğunu olmadığın biri haline gelmek için harcadın. Kimse seni bu hale getiremez; bunu sadece sen yapabilirsin; yaptın da. Fakat başka bir seçim şansın daha var kurtulabilirsin.”
Böyle Bitti…
Annemin bana armağan ettiği kırmızı kazak yıllarca dolabımın en üst çekmecesinde durdu.
Kazak üzerime zaten olmuyordu ve son yıllar içinde çok fazla taşınmamış olsaydım hiç dokunulmamış olacaktı. Ne de olsa onu elimden çıkarmayı hiç düşünmedim. Evimi her taşıyışımda onu özenle katlayıp bavuluma yerleştirdim ve yeni evime beraberimde götürdüm. Sonra da hiç giyilmemek üzere dikkatlice başka bir çekmeceye yerleştirdim.
Üzerinden ne kadar zaman geçerse geçsin kazağın o saf görüntüsü beni her zaman etkiledi. Her bir ilmeği çocukluğumun masumiyetini en büyük pişmanlıklarımı, korkularımı, umutlarımı, hayal kırıklıklarımı ve yaşam sevincimi bana anımsattı.
Bu hikâyeyi sadece ailemle paylaşmak niyetiyle yazmaya başladım. Fakat bu süreç içerisinde bir şeyler oldu: Hikâye bu görevi benden devraldı ve kendi kendini yazdı. Benliğimden silmek istediğim, hiçbir zaman hiç kimselere anlatmaya niyetlenmediğim, unutmak için senelerimi verdiğim ve sonunda başarılı olduğum bazı olaylar var. Kazağım sanki kendi hikâyesini anlatmak istedi. Belki de çekmecesinde yelerince uzun zamandır sessizliğini koruyordu.
