Hoşgörü genelde kusurlara göz yummak ve aldırmamak demektir. İslâm,
prensip olarak affı, sevgiyi, hoşgörüyü ve uzlaşmayı tercih etmiştir.
Müslümanın kendisi, ailesi ve çevresiyle uyumlu olması esastır.
Hoşgörü,
insanın kendisine ya da başka türlü yapılan hataları bir müddet
görmezden gelmesidir. Bu görmezden gelme durumu sadece hoşgörü olduğu
için gerçekleşmez fiziksel olarak zayıf olduğunuz bir insana hoşgörü
değilde korktuğumuzdan tepki göstermeyebiliriz. Ya da yapılan hata
sürekli tekrarlanır ve hala taviz veriyorsak buda hoşgörü sayılmaz.Hoşgörü, müsamaha, tahammül, katlanma, görmezden gelme veya göz yumma,
başkalarını eylem ve yargılarında serbest bırakma, kendi görüşümüze ve
çoğunluğun görüş biçimine aykırı düşen görüşlere sabırla, hem de yan
tutmadan katlanma demektir. İzin verme, aldırmama, iyi karşılama
anlamlarına da gelir.
Sosyal
ilişkilerde bir tarafın, bazen farkında olmadan, kasıtlı olmayarak,
bazen de kasıtla diğer tarafa (maddi/manevi) zarar verebilecek bir sahne
yaratması durumunda, diğer tarafın bunu görmezden gelerek veya
cevabınından vazgeçerek ödün vermek tahammülünü (erdem)
gösterebilmesidir.Tasavvuf'ta Mevlana hoşgörü'ye en güzel
örnektir.Mevlana gibi kişiler, Yunus Emre gibi kişiler insanları
hoşgörüye davet etmişler ve Anadolu'yu bir hoşgörü merkexi haline
getirmişlerdir.Hoşgörülü olmak insanlarla ilişki kurmanın en iyi
yoludur. Hoşgörü, özünde kendini bilmektir.Hoşgörü insanın özüdür.
