Leylak Kokusu
Yine akşam oldu, güneş battı, karanlık dünyanı yuttu. Ruhunda leylak kokulu hatıralar…
Gözünde hüzün bulutları, gidip de gelmeyenler.
Güneş, denizi, bulutları, ufukları boyayarak batardı.
Güneş penceresinde batardı.
Annesi bahçelerinde, yüzünde yıların iziyle duruyordu.
Omzunda yıllanmış şalı. Bahçede mis kokulu güller, Güneşin batışını seyrederdi, ne görürdü, ne düşünürdü kimse bilmezdi. Başında beyaz tülbendi, elinde tespihi biten güne, batan güneşe bakar, ağlardı.
Bu sahneyi benim annemin çocuk gözleri görürdü.
Bir akşam güneşi annesini de alıp gitti.
