Yeter senelerdir döktüğün yaşlar”
Deyip, gidenlere ağlama gönül.
Bir acı bitmeden diğeri başlar;
Koyup gidenlere ağlama gönül!
Ağladın, sızladın duyan mı oldu,
Yarana bir melhem koyan mı oldu?
Senin hatırını sayan mı oldu;
Kıyıp gidenlere ağlama gönül!
Ne iki korku var, ne iki huzur,
Biri verilirse biri kaybolur.
Senden olmasa da edenler bulur;
Soyup gidenlere ağlama gönül!
“Ben ne yaptım?” diye üzülüp durma,
Gelmeyen gelmesin, kafanı yorma..!
Yüreğin yansa da yardım çağırma;
Duyup gidenlere ağlama gönül!
Belki söylenecek çok şey var ama,
Bırak vefasızı, üstünde durma.
Aramazsa seni sen de arama;
Koyup gidenlere ağlama gönül!
Biraz daha sabret, her şeyi takma,
Bir pire yüzünden yorganı yakma.
Üç - beş densiz için çileden çıkma;
Kıyıp gidenlere ağlama gönül.
Sen yine kendini eleştir, yokla,
Kalbini, gerçekten sevene sakla.
Ömrünü tüketme üç - beş korkakla;
Kayıp gidenlere ağlama gönül.
Bilinmemiş ise kadrin kıymetin,
Kötü yorulmuşsa iyi niyetin...
Kalbini ferah tut, kime ne ettin;
Bırak gidenlere ağlama gönül...!
ARİF AY
