Tütünçiftlik sahilde İstanbul yönüne gittiğinizde inşa edilmiş sahil biter ve doğal sahil başlar. Sonda bir kafe vardır, oradan sonra gerçek sahil başlar işte.
Açık açık konuşalım, o sahilin misafirleri biraz pistir. Bu kirlilikten dolayı da bolca sinek vardır. Bunun dışında sessizdir. Daha bir yalnızdır orası. Sevilmiyor pek. Sevilmedikçe kirleniyor. Bazen bir Rus su şişesi, bazen tanıyamadığınız bir ülkenin yağ bidonları... Denize atıyorlar da mı sahile vuruyor yoksa sahile mi çıkıyorlar bilemiyorum. Bağlı, neredeyse hurda denecek gemiler bağlıdır. Onların hikayesi daha da başkadır.
İlerledikçe sahil ıssızlaşır. Midye kabukları ayaklarınız altında kırılır. Çıtırtılarla bir deniz fenerine varırsınız. Çok insan bilmez o feneri.
Rivayet olunur ki bir gece bir genç, aşkıyla dalgın, kendini burada buluvermiş. Sabahın ilk ışıklarına kadar orada oturduğu söylenir.
Gencin adı meçhul... Mecnun derler olmuşlar sonra. Bir mecnunda olması gereken her şey onda varmış. Mahsun, dalgın, arayış içinde ve aşık! Sevdiği kızın adını sanını duyan olmamış. Kimileri onun neyi sevdiğini, neye aşık olduğunu bile bilmezmiş... Sessizliği konuşmama orucuna dönüşmüş. Düşünceleri bir okyanus olmuş, Körfez havzası...
Mecnun'a çok kızan olmuş. Sonunda herkes onu görmezden gelmeye başlamış. Rivayet odur ki Mecnun uzun süreler ortadan kaybolurmuş. Mecnun'u aramaya giden de olmazmış. Mecnun yok gibiymiş... Sonraları tekrar çıkarmış meydana.
Aradan bir kaç sene geçmiş. Mecnun sustukça susmuş. Sesi unutulmuş. Dilsiz demeye başlamışlar. Konuşmadığı için dayak yediği bile olmuş. Günlerden bir gün Mecnun'u gece vakti sokakları arşınlarken görmüşler. Girmediği sokak kalmadığı rivayet edilir.
Mecnun sonunda kendisini fenerde bulmuş. Fener sessiz, Mecnun sessiz. Fener yalnız, Mecnun yalnız. Mecnun yazmış. Fener saklamış. Ne yazdığı fenerin derinlerde saklı derler. Fener saklarmış.
Mecnun'u o geceden sonra gören olmamış. Mecnun sessizce yaşamış, sessizce yitip gitmiş. Onu arayan da olmamış.
Bazıları Mecnun'un fener olduğunu da söyler...