Sen...Bedeni küçücük, yüreği dünyalardan büyük çocuk!
Utanıyorum...
Dört bir yanda dünya kardeşliği üzerine nutuklar atarken,
sana kardeşim demeye utanıyorum.
Korkuyorum gözlerine bakmaya.
Hayattaki herşey sıradanlaşıveriyor seni düşündüğümde.
Uzun ve süslü cümlelerle ölümden bahsederken ben,
zamansız yolculuğunla ölümün "aniden"liğini çarpıveriyorsun yüzüme.
Sen cılız bedeninle haykırırken "bir damla su" diye ve geçerken zaman,
ben cümleler kurarken habire duymuyorum bile seni.
Ne umutlarla açtın gözlerini dünyaya.Üstelik senin suçun değildi doğmak.
