Kendini sevmek diye bir kavram dönüp duruyor bu sıralar çevremde; nereye gitsem, neyi okusam, kimden dinlesem bi şekilde buraya varıyor...
Üzerine düşünüyorum... Nasıl bir şey ola ki?
Siz, diğerleri, dünya bana bakınca bir şey görüyor.
Herkes kendi meşrebince, bildiği, tanıdığı kavramlar üzerinden.
Uzaktan bakanlar, soğuk, snob görüyor bazen, yakınlaştıkça fikirler değişiyor (belki).
Peki içeriden...?
Hiç aklıma gelmemiş kendimi sevmek?
Okulda öğretilmedi, aile yaşatımda böyle bir bilginin izi bile yoktu...
Kendini seven pek insan da tanımadım. Daha iyi bildiğim kendini ve başkalarını eleştirmek mesela, şikayet etmek, suçu ötekine atmak, rekabet etmek; bunları etüt edecek bir ömür vaktim olmuş görüyorum ki...
Bir yandan da bütün dünyadan sorumlu hissetmeyi bilmişim, kendimden kaçmakla uzun zaman geçirmişim, bir robot gibi görevler üzerinden ilişki kurmuşum kendimle, sanırım. Şimdi baktığım yerden böyle görünüyor.
Sevmek, ancak ötekine yöneltilecek birşey gibi algılamışım. Onu da, tam değil, ancak kendimi sevebildiğim kadar ötekini sevebildiğimi, hiç anlamamışım.
...