Cevap:
Öz sevgi, kişinin kendisine duyduğu sevgi.
İnsanın kendisini sevmesi ile başlıyor her şey.
Hayata, insanlara ve olaylara bakış açısı şekilleniyor sevgiyle.
Peki sevgi deyince ne anlamamız gerekiyor?
Sevgi; insanın içinde doğuştan var olan muntazam bir duygu karşılıksız, samimi içten ve sıcak. Karşındaki kişiye kendimizi olduğumuz gibi anlatmanın gösterebilmenin en özel yolu, sevgi beklentisiz olmak demek olduğu gibi kabul etmek demek. Ön yargısız ve sorgulamadan.
Kelimesiz, cümlesiz anlatmak ve anlamak demek.
Annenin evladına sevgisini düşünelim nasıl bir hissiyatla oluyor peki bunca şey?
Hiç bıkmadan usanmadan ilgilenmeler, uykusuz geceler, her yaşta sonsuz ilgi..
Bunca şeyi düşündükten sonra acaba kendimizi yeterince sevmiyor muyuz diye bir soru düşüyor aklıma? Çünkü bu zamandaki ilişkilere baktığımda yapay, gösterişe ve beğenilmeye açık sadece alkışlanmak arzusu olduğunu görüyorum. Evimizde yaptığımız yemekten tutun da iş yerimizde yaptığımız onlarca iş bundan nasibini alıyor.
Sevgisizlik insanın çocukluktan içinde olan o cevheri açığa çıkaramamasıyla başlıyor.
Yetişkin bir insan olduğunda da çevresine ailesine topluma yaklaşımıyla davranışlarıyla tahammülsüzlüğüyle kendini gösteriyor.
Toplum bilinci değiliz tabi ki ancak her gün ekranlarda gördüğümüz cinayetlere şiddete, birçok olumsuz davranışın altında sevgiyle büyütülmemiş bir kalp olduğunu görmek hiçte zor olmuyor. Bunun için önce kendi içimizde sevgi tohumlarını büyütüp önce ailemize sevdiklerimize sonrasında da etrafa saçmamız gerekiyor. Bu aslında bize iyi gelecektir.
