1. KOMPOSİZYON
çoğu çocuk haklarını yaşayamıyor, çocuk çalışamaz, çocuk aç gezdirilemez ,çocuk okur , ama insanların bir çoğu "o çocuk ne hakkı var" deyim gecistiriyorlar ama ben hakklarimla çocuğum eğitim hakkım beslenmek benim hakkim
2.KOMPOSİZYON
Gökyüzündeki uçurtmalarımız, peşinde koştuğumuz hayallerimiz, oynadığımız oyunlar ve masal kahramanlarımız. Ne güzeldi çocukluğumuz! Şeker için bile gülmeyi bilirdik. Bir de oyuncak aldılar mı, dünyalar bizim olurdu.
Bazen bir kalemimizi bize sormadan kullandılar diye küserdik arkadaşlarımıza. Konuşmazdık; ama en fazla iki dakika. Sonra barışmak için birbirimizin gözünün içine bakardık. Sadece yastık kavgalarımız vardı. O dabirbirimizin canını yakmak için değil, eğlence içindi. Ne delişmendi çocukluğumuz! Yaramazlık yaparsak, iğneci teyze gelecek sanıyorduk. Hiç gelmedi o teyze. Çünkü biz dünyayı kirletmedik hiçbir zaman ağzımızdan çıkan sözlerle. Biz sadece neşeli şarkılarla, şen şakrak gülüşlerle dünyayı aydınlatırdık.
Hayaldi, belki de masaldı çocukluğumuz. Peki, biz ne zaman çıktık o masaldan? Ne zaman öğrendik kavgayı, kini, nefreti? O, sadece sevgiyle bakan gözlerdeki pırıltı neden kayboldu? Neden şimdi önümüze dünyayı bile serseler, güneşi istiyoruz? Gülmek bu kadar zor mu?
Hala içimizdeki çocuğu yaşatıyorsak, ondan az da olsa izler taşıyorsak, ona iyi bakalım. Ölmesin içimizdeki çocuk. O taptaze, tertemiz, daha dünyanın isiyle kararmamış olan, içimizdeki asıl benliğimizi koparıp atmayalım. Onu da kirletmeyelim. Bırakalım, yaşasın içimizde.
