Dünyadan elini eteğini çekmiş bir kimse için Anadolu'nun bu ücra köşesinden daha uygun neresi bulunabilir? Ben, bu- rada diri diri, bir mezara gömülmüş gibiyim. Hiçbir intihar bu kadar şuurlu, bu kadar iradeli, bu kadar sürekli ve çetin olmamıştır. Daha otuz beşimize basmadan her şeyin bittiğini, işin ta- mam olduğunu; aşkın, arzunun, ümit ve ihtirasın artık bir daha uyanmamak üzere sönüp gittiğini kendi kendimize iti- raf etmek; kendi kendimize, bütün mutluluk ve başarı ka- pılarının kapandığını söylemek ve gelip, burada bir ağaç gi- bi yavaş yavaş kurumağa mahkûm olmak. Böyle mi olacak- ti? Böyle mi sanmıştım? Lâkin, işte böyle oldu ve böyle ol- ması lazımdı. Mehmet Ali bana, "Gel beyim, seni bizim köye götüreyim; buralarda, yalnız başına sersebil olursun," dediği vakit, bir Anadolu köyünün ne olduğunu bilmiyor değildim. Mehmet Ali, “Gel beyim, seni bizim köye götüreyim," de- diği vakit, bu köyü, kafamın içinde olduğu gibi görmüştüm. Hattâ Mehmet Ali'nin evini, hattâ bu odayı, hattâ bu delik- 17​