kurcalıyordu. yardımcısıyla gece gündüz demeden bu konuda denemeler yapıyordu. zor şartlar altında çalışıyorlardı. malzemeleri çok eksikti. bu yüzden yaptıkları deneyler olumlu sonuç vermiyordu. sesi, tellerden başka yerlere gönderme düşüncesine kim inanırdı ki?
graham belle yılmadı. nasıl olsa bir gün gelecek, düşüncelerini herkese ispatlayacaktı. nihayet o gün gelmişti.
1875 yılı haziran ayının ikinci günüydü. graham belle her zamanki gibi deneylerinden birisini yapıyordu. bell, her iki atölye odasına üçer verici ve alıcı koymuştu. elektrik verilince mıknatısların iki kutbunu birleştiren saç levhalar titreşecekti.
o gün deney esnasında bir şey oldu. bell, elektrik anahtarına basmıştı. yardımcısı, yan odadan seslendi:
-bir dakika, bay bell...levha yine yapıştı. bell cevap verdi:
-dokun da kurtulsun.
yardımcısı tekrar dokundu. levha bir iki dakika titredi. bell sesleniyordu:
-dokun dokun...
bell eğilmiş alıcıyı dinliyordu. kulaklarına inanamıyordu. bu bir mucizeydi. çünkü her dokunuşta bir ses geliyordu. bell bu sesin ne demek olduğunu hemen anlamıştı. demek ki elektrikli tel, ses titreşimlerini taşıyabiliyordu. işte üç yıldan beri aradığı sonuca ulaşmıştı.
o günden sonra bell ve yardımcısı, bir iki ay, geceyi gündüze katarak çalıştılar. bütün insanların kullanabileceği bir telefon yapmak istediler. 1876 yılının ocak ayında çalışmalarını tamamladılar. çalışmaları denemek için vericiyi tavan arasına, alıcıyı da atölyenin arkasındaki bir yere koydular. mesafe epeyce uzaktı.
bell, vericiyle yardımcısına şunları söyledi:
-lütfen yanıma gelir misiniz? size ihtiyacım var.
bir dakika sonra, yardımcısı şefinin yanına gelmişti. böylece telefondaki emri aldığını göstermiş oluyordu. graham bell, heyecan içindeydi.
-duydum, duydum sizi..telefon çalıyor, diye bağırıyordu.
telefonu bularak insanlığa büyük faydaları dokunan graham bell 1922 de öldü. öldüğü zaman 75 yaşındaydı. o gün ülkedeki bütün telefonlar, graham bell in anısı için iki dakika sustu.
(d.3 mart 1847 iskoçya/ö.2 ağustos 1922 kanada)
