Gece çökünce uzun beyaz florasanlar ile aydınlatılan koridorlarda üzerlerine ilaç kokuları sinmiş hasta yakınları korku umut ve endişeyle beraber geceyi sırtlayıp sabaha taşırlardı.
Hastanenin ikinci katında bulunan yoğun-bakım odasındaki sessizlik karanlığı bile kıskandırmaya yeterdi. Azrail`in sık sık uğradığı bu yerde umut zincirlerine sarılmış yaşamlar; insanca bir çaba ile sürdürülürdü. Belki anneme bir faydası olur düşüncesiyle görevlilerin izin verdiği kadar bu odanın önünde beklerdim. Beni terk etmesine izin vermediğim umudumla...
