İnsanlar çalışıyordu Altınova’da. Kolları sıvalı, alınları terli, elleri kocaman,
yüzleri mert. Bazen işlerine ara veriyor, dinleniyorlardı. Kasketlerini yukarı kaldı-
rıyor, gülümsüyorlardı.
Salt yorgunluktan değildi, yaptıkları hareket. Sevdiklerinden de yapıyorlardı.
Onlar baharı, güneşi, çiçekleri seviyorlardı. Masmavi gökyüzünü, tohumu, topra-
ğı. Bir de bülbülü. Altın sesli bülbülü delicesine seviyorlardı.
Altınbülbül, hele bir şakımaya başlamasın, ovada çalışanlar işlerine ara veriyor,
ahenkli sesi dinliyorlardı. Özlerini, mutluluğu yansıtıyordu ötüşü. Kalbin en
derin yerlerine işleyen nağmeleri okuyordu bülbül.
Ormanda doğmuştu bülbül. Dev ağaçların yükseldiği bir dağın yamacında.
Ağaçların hışırtısını, rüzgârın fısıltısını, fırtına uğultusunu, yağmur şırıltısını duymuş,
onların konuşmalarını nağmelerle dile getirebilme yetisini kazanmış, “Altınbülbül”
adını hak etmişti.
