ANAHTARI KAYBOLMUŞ HAZİNE
Unutmak... Bir an için bile olsa her şeyi unutsam mesela, geçmişimi, geleceğimi, hayallerimi, amaçlarımı, sevdiklerimi, hüzünlerimi ya da beni mutlu eden bir şeyi. Hiçbir şey hatırlamasam kendi akıl boşluğumda kalsam. Çok karanlık olurdu herhâlde. Düşüncesi bile zorken bunu yaşamak inanılmaz…
Geçmiş belki eskide kalmıştır ama hatırlanması gerekir. İyi ya da kötü bir şekilde yer etmeli insanda. Güzel ya da çirkin var olmalı. Gelecek için ders çıkartılmalı. Yüzümüzü güldürmeli ya da ağlatmalı; ama hep orada kalmalı.
Hayallerimi unuttuğumu düşünüyorum, özellikle pembe olanlarını. Onlar olmadan nasıl yaşardım ben ya da ben olur muydum onlar olmadan? Git gide daha çok kararırdım boşluğumda. Bir de sevdiklerimi unutsam hayallerimin kahramanları olan sevdiklerimi. Tanımsam hiçbirini, onlarla olan tüm anılarımı unutsam, yaşanmadı sansam. Ne büyük yalnızlıktır, ne dipsiz derinliktir bu, ne karanlık…
Yılların birikimini silse saniyeler, anıları unuttursa birer birer anlatacak neyim kalır? Kendim bile bilmezken… Öğretecek neyim kalır ki bu kadar boşlukken hayat. Gülecek ne var sevdiklerimi hatırlamazken, neyle mutlu olabilirim aydınlık bile yokken.
Tekrar tekrar unuturum yaşanmışları. Var olmadı zannederim. Hatta iyice inanırım buna. Olduğumu sandığım kişi gibi davranırım aslımı unuturum ve git gide yok olurum.
Zaman sürekli ilerler çünkü ve her dakika bir anı daha siler benden.
Yaşlanırım, sona yaklaşırım. Geriye baktığımda ise hiçbir şey kalmamıştır onca yıldan. Bir ömür boyu biriktirdiğim uçup gitmiştir avuçlarımın arasından. Işığım sönmüş, tutunacak dalım kalmamıştır geleceğe dair umutları besleyen.
Kınamayın beni ne olur; küçük görmeyin, hor bakmayın bana. Silindi geçmişim birden. Seksen yaşında bir bebeğim şimdi, size muhtaç. Bir bilseniz size anlatacak ne çok anılarım var… Dağ gibi biriktirdiğim tecrübelerim… Bir hazinem var size bırakacağım; ama kaybettim anahtarını. Keşke bulabilme imkânım olsa…
